Wspólne wychowywanie dziecka

Czy trudno jest pogodzić wychowywanie jednej małej istotki pomiędzy dwoje ludzi? Osobiście uważam, że bardzo. Każdy z rodziców był przecież wychowywany w inny sposób. Każdy wnosi coś innego. Jak to wszystko pogodzić? Ja zaczęłam się już nad tym zastanawiać kiedy byłam jeszcze w ciąży. Próbowałam ustalać z moim narzeczonym jak to wspólne wychowywanie naszego maleństwa będzie miało wyglądać. Zaczęło się od błahych rzeczy typu w jakim mydełku Filipek będzie kąpany, a skończyło na poważnych dylematach odnośnie dobrego wychowania. Te nasze dywagacje przypominały raczej przeciąganie liny i postawienia na swoim, niż chęć widzenia punku drugiej osoby. A jak to powinno wyglądać naprawdę? 

Zacznę może od tego, że miłość matki i ojca wobec dziecka bardzo różni się między sobą, ale obie te formy są niezastąpione. Zaryzykowałabym twierdzenie, że się wzajemnie uzupełniają. Kobiety z natury są lepszymi słuchaczami. Mama zawsze nas wysługa, pomoże, wesprze, przytuli i wczuje się w sytuacje. Mężczyźni są za to bardzo praktyczni. Zamiast słuchać godzinnych wywodów dziecka wolą z nim np. zbudować wielką wieże z klocków Lego. 

Czy któryś z rodziców kocha mocniej albo mniej? Odpowiedź brzmi nie. Rodzice kochają i troszczą się o swoje dzieci jednakowo tylko każdy okazuje to na swój własny sposób. Przecież miłość do dziecka to zarówno akceptowanie jego uczuć (rola matki) jak i stawianie granic (rola ojca). Oczywiście jest to swego rodzaju stereotyp i duże uproszczenie, ale chcę Wam pokazać, że istnieją różnice, których nie da się przeskoczyć. 

Przez pierwsze trzy miesiące życia Filipka nie byłam w stanie słuchać jak płacze. Czułam się wtedy jakby ktoś próbował mi wyrwać serce z klatki piersiowej. Od razu leciałam do skarba i brałam go na ręce, żeby się uspokoił. Jaka była reakcja taty małego? Uważał, że dziecko powinno czasami popłakać, a jak go będę nosiła na rękach to się przyzwyczai. W takim razie kto miał rację? Nie mam pojęcia, ale wiem, że dziecko potrzebuje zarówno ciepłego podejścia mamy jak i zimnego deszczyku od taty. 

To wszystko się wydaje być proste, ale wcale takie nie jest. Założę się, że wszystkim rodzicom zdarzyło się mieć małe wpadki. Przysłowiowy dobry i zły glina.Takie błędy są naturalne, każdy je popełnia. Czego powinni nauczyć się początkujący rodzice? Przede wszystkim współpracy i dobrego komunikowania się. Naszym celem powinno być zaakceptowanie różnic oraz uznanie dobrych intencji drugiej osoby. Nie jest to łatwe zadanie, ale mamy dla kogo walczyć :)